Archives: Bookmark Archives

Did you just come from Doc Club & Pub.? […] yes, yes. haven’t been outside a while, so now that I’m out, gotta make the most out of it. Next up is 100Tonson {100 Tonson Foundation} […] You are going for the special program {SILENCE: A special program as part of the exhibition “A Minor History” by Joei-Apichatpong Weerasethakul} or P’Joei, right? I actually went this past Wednesday. Honestly, it was quite uncomfortable ((laughter)) […] not sure if Doc Club has copies of these two books by P’Chai {วิวัฒน์ เลิศวิวัฒน์วงศา} that was just in. Love the name of the press! Tropical Malady Press  [สาปสำเริงในสวนสำราญ]  [อาชีพเมื่อ ๒๔.๐๐.๐๑ นาฬิกา] […] On the table over there are the collected items in กล่องฟ้าสาง. The group that worked on the exhibition on the October 6th massacre couldn’t exhibit their work at Thammasat University (where the massacre took place) because the university didn’t allow it. So they made the whole thing into a box, like a mobile exhibition that compiled historical evidence about this incident […] Next to it are books that the library selected with the theme of the massacre in mind [Moments of Silence: The Unforgetting of the October 6, 1976, Massacre in Bangkok] [ทัศนาวิลล่า กรีมัลดี: สำนึกที่บอบช้ำและทรงจำที่สำแดง] [วารสารอ่าน ปีที่ 3 ฉบับที่ 1 ตุลาคม-ธันวาคม 2553] [และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ การเมืองวัฒนธรรมของนักศึกษาและปัญญาชนก่อน 14 ตุลาฯ] […] Take a look at this one written by Pod {Podcharakrit To-im} for the exhibition right up here by Tan {Nawin Nuthong} after he came to see Tan’s exhibition. The article was semi-fictional, talking about Chaos Theory in parallel with observations on social and political issues in Thailand. A fun read. [The Dangerous Future on a Fracture mechanics]  […] If you couldn’t finish it here, you can scan the QR code at the front door and read it online […] And what is this one about? […] This one you could also scan the QR code printed on the cover […] 2038  [2038 The New Serenity] is a book that accompanies the German Pavilion at the Venice Architecture Biennale (German Pavilion at the 17th International Architecture Exhibition — La Biennale di Venezia) […] Once you scanned, the code will take you to this Pavilion’s website that has the exhibition’s videos, and you can create your own avatar to roam around the virtual pavilion […] The theme is to tell stories from the year 2038 when the world has found peace and there is no longer any drama […] Like, the first video on the website is of two actors who were born during the year 2020 and spoke about their birth year during their visit to the German Pavilion in 2038 […] The book itself also invited Audrey Tang, the Digital Minister of Taiwan, to write from the point of the year 2038 and reflect on the present evolution of the political regime, as well as the construction of better collective values, as a result of technological development and increasing participatory democracy. […] I was interested in how they said that in 2030 nature, whether it be the river, mountain, or animals, will be able to participate in democracy, as these things will be transformed into avatars that act as representatives voicing their own needs […] Also the adoption of the voting system called Quadratic. It’s a system that distributes one’s vote to different issues, as opposed to one person one vote for a representative like before. This system of Quadratic Voting means one person holds several units as credit, and distributes these units to advocate for the issues one supports. […] This way, it’s no longer a zero-sum game, and balances what everyone wants in the world that is no longer competitive and cut-throat […] Where do you work? […] I work at an NGO advocating for bird conservation. Our office is around Phra Nakorn. […] Were you the ones that arranged bird-watching activities at Chula? […] Yes! […] I wanted so badly to sign up, but the spots got filled up so quickly. Hoping there’s a next one. […] Here at the library there are two books that talk about birds. [Birds] This one is research, I think, and the other one is a photo book [Tokyo Parrots] Both are by Japanese artists […] They are really serious about what they do, aren’t they? […] Before this, we used to hold Sunday Walk, an off-site activity that is built on our online magazine [BOOKMARK MAGAZINE], like this one [Sunday Walk: To Not Forget]  is a journal from our visit to monuments on Ratchadamnoen Road. The topic that time was architecture, the struggle over the writing of history and memories between the royalists and the pro-democracy that resulted in the demolition and construction of several structures along this road {Sunday Walk: To Not Forget} […] Speaking of birds and politics, there was a bird actually named “Seri-Thai” ((it just came to me now that a bird was named Pridi (Chloropsis Aurifrons Pridii)). It was the same name that Prima Jalichandra-Sakuntabhai, one of the artists that participated in online activity with BOOKSHOP LIBRARY in  Performative Lecture: Excerpt Of Memories On The Screen used as a name for their performative lecture at Falcrum Press in Los Angeles in the beginning of last year))

ถ้าดูงานในห้องเสร็จยังมีงานในห้องเล็กให้ดู ใช่ๆ สามารถเข้าไปได้ค่ะ ((หัวเราะ)) คือพื้นที่ตรงนั้นมันเป็นร้านหนังสือกับห้องสมุดก็จริง แต่มีงานของศิลปินคนอื่นๆ ติดอยู่ด้วย […] เคยไปดูงานภาพถ่ายของศิลปินคนนึงที่ VER […] ฟังจากที่พูดแล้วนึกถึงหนังสือเล่มนี้เลย ((หยิบเล่มของพี่วิริยะมาให้ดู)) [In a State of Flux] ลักษณะงานแบบนี้รึป่าว […] เฮ้ย เล่มนี้เลย คนนี้แหละ เนอะ ((หันไปถามคนที่มาด้วยกัน)) […] มีหนังสือของศิลปินที่ชื่อเต้ ภาวิต มั้ยคะ พอดีเมื่อกี้ได้คุยกับพี่ในห้องนู้นมา เขาแนะนำมาว่ามีหนังสือเล่มนึงที่รวบรวมภาพสเกตช์ของศิลปินคนนี้อยู่ […] ใช่เล่มนี้มั้ยคะ [Flavour of the Day] […] ถ้านอกจากเล่มนี้แล้วจะมีเล่มอื่นด้วย เป็นซีนที่เต้ทำค่ะ […] น้องอยากได้เล่มนี้ ((ส่งซีนหน้าปกสีเหลืองของ กลุ่ม The Republish มาให้ดู)) […] เสียดายอ่ะ ((หัวเราะ)) เขาไม่ขายใช่มั้ย […] เห็นยืนดูหนังสือในกล่องนั้นนานมาก ชอบดูซีนใช่มั้ย ((หัวเราะ)) เดี๋ยวจะมีกิจกรรมของ Bangkok Art Book Fair ในเดือนพฤศจิกานะคะ เดี๋ยวเราเปิดเว็บไซต์งานครั้งก่อนๆ ให้ดู ((เปิด www.bangkokartbookfair.info)) […] ปกติจะจัดทุกๆ เดือนกันยายนของทุกปีค่ะ เป็นงานหนังสือแหละ แต่หนังสือที่แต่ละโต๊ะเอามาส่วนใหญ่จะเป็นสิ่งพิมพ์ทำมือ พิมพ์จำนวนไม่เยอะ คนขายก็จะมีทั้งคนไทยและคนต่างประเทศ วันงานจะชอบสังเกตดูคนขายแต่ละโต๊ะ พวกเขาจะหาจังหวะไปเยี่ยมเยียนโต๊ะอื่นๆ แลกซีนกัน เม้าท์กัน […] ถ้าเป็นหนังสือของสำนักพิมพ์ซอย จะมีเล่มอื่นๆ ของเขาอยู่ตรงนี้ด้วยนะคะ อย่างเล่มนี้เป็นเล่มแรกที่ตีพิมพ์ออกมา [รวมบทความของฮิโตะ ชไตเยิร์ล: ประเด็นชั่ยๆ ของยุคสมัยในความเกี่ยวดองของ #เทคโนโลยี #ศิลปะ และ #การทหารไม่มีชื่อ] คิดว่าถ้าสนใจประเด็นเรื่องของงานศิลปะที่มันเชื่อมโยงกับบริบทของบ้านเมือง ระบบการปกครอง เรื่องของเทคโนโลยีในชีวิตประจำวัน ซึ่งบางทีมันเป็นเรื่องที่เราไม่ได้ทันได้สังเกตน่ะนะ เล่มนี้สนุกมาก […] รวมบทความจากหนังสือหลายๆ เล่มของเขาแล้วแปลไทยค่ะ […] ชอบหรอ ((หัวเราะ)) อันที่จริงในบ้านเราเคยมีงานวิดีโอของฮิโตะมาฉายอยู่นะ ตอนนั้นเขาเข้าร่วมในงานที่ชื่อว่า ‘Ghost: 2561’ {Ghost:2561} เป็นเทศกาลศิลปะที่ฉายงานวิดีโอและการแสดง จัดขึ้นในหลายๆ พื้นที่ในกรุงเทพฯ […] อ๋อ คณะที่เรียนมันก็เกี่ยวอยู่บ้างนะกับที่บอกว่าชอบหนังสือเล่มนี้ […] เมื่อกี้อ่านบทนี้คร่าวๆ เห็นภาพเลย เพราะรู้สึกว่าทุกวันนี้ถูกจับตามองตลอดเวลา […] อาจจะไม่ใช่ในเซนส์ของการจับผิด แบบกล้องวงจรปิดตามสี่แยกนะ แต่รวมไปถึงการเข้ารหัส การเล่นอินเทอร์เน็ต การโอนเงินผ่านแอป เทคโนโลยีอะไรพวกนี้ […] มีอีกเล่มนึง [Eva & Franco Mattes—Dear Imaginary Audience,]  เป็นโปรเจกต์ของศิลปินดูโอ้ที่พวกเขาเริ่มต้นจากการทำงานกับมีมรูปแมว มีรูปนึงที่แมวโผล่หน้าออกมาจากช่องบนเพดาน โผล่แบบจ้องลงมาหาเราที่เป็นคนดูมันอีกทีน่ะ […] ตัวเขาเองก็มองว่ามีมนี้มันทำหน้าที่เหมือนกล้องวงจรปิด ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งที่แมวโผล่มาจากช่องที่อยู่บนเพดาน หรือการทำงานของมีมเองที่เขาต้องการสื่อว่าเราต่างก็ถูกจ้องมองผ่านหน้าจอที่เราต้องใช้งานมันทุกวัน

Actually there were several colors: blue, pink, green, yellow [Room no.2] […] I submitted the pink one, but they didn’t approve because it was too close to red. They were afraid to be associated with the red light district […] So which color did you end up submitting? […] White […] (laughter) […] On the cover, there’s a nickname of the person that allowed me to enter and take pictures, but I didn’t insert any address in a way that people could search for. […] If you flipped past the first half, there were hints of pets, and fans and TV left on, because these were places that people actually live in […] Um, ok, but there is no one in any of the pictures […] Why did he make it black and white, and why did he edit the images this way? […] I understood it as he wanted us to look closely at the content, so he neutralized the contrast so that the image does not emphasize any place in particular […] The use of color made us look for something other than the content…at least from what I read on the theories of photography […] From the beginning, if you keep flipping through, you can see that there is only light from the neon lights, but once you get to the 54th picture “i like sunny day wardrobe,” then the next image starts to have natural light […] Liked the question that asked what does the editor of photography do…not a lot of people asked this […] Ble {Nontawat Numbenchapol} gave me a prompt to retell a story from the materials he already had from the shooting of a movie [In process of time | เมื่อหันมองย้อนไป | Soil Without Land] […] Is the way it tells a story completely different from a movie? […] Yes I went through all the images, and rearranged them with graphic designers. Aside from trying to tell a story, we also had to be aware of the techniques, like choosing to place color or black and white pictures according to plans by the designers […] I like that the writer placed this article in the constitution here with a picture of the atmosphere of the fully-attended movie screening. And then, it cuts to an image of an empty movie-screening site. […] Wanna take these to read? We should do a book exchange project {between the BOOKSHOP LIBRARY and Vacilando Bookshop} […] That would be great. Thank you so much. They are all so interesting [Photography’s Neoliberal Realism] Especially this one with an interesting name: Neoliberal Realism {written by Jörg Colberg who compares the pictures during the neoliberal era of the current capitalist world with Socialist Realism in the Soviet during the post-World War II era. I think Soviet art in that era emphasized the presentation of an image of an ideal human in the socialist world, and didn’t say much more than what it presented. Pictures under Neoliberal Realism are similar in that they didn’t say anything either. They are perfect and simple images that do not provoke any thoughts. For example, commercial photographs by Annie Leibovitz showed us the general and superficial values that actually are the terrifying characteristics of neoliberal reality often overlooked.[Migrant Mother, Migrant Gender]  [dynamics of the photobooks market] […] Actually I don’t know much about Shan state […] Just pieced things together recently after watching American Gangster on Netflix. The one where Denzel Washington made a deal to trade heroin with the general of the Goumindang troops, whose leader was General Li Mi. It was around the Thai-Myanmar border around the 70s. ((around the Golden Triangle area)) […] From what I looked into, there was a period when General Li Mi went to station his troops in the Shan State. […] The logo on the package of heroin in the movie reminded me of the logo Pisitakun used to make his tote bag [Tote Bag // Double Thamanan Brand 100% แป้ง] […] what about the flour? […] flour means heroin. There was a minister who was arrested in Australia for trading heroin, but he denied it and said that it was just a misunderstanding. What he was transporting was simply flour. 

I got it—Kaleidoscope, but damn! It was two times more expensive than here […] Learned so much from this magazine, though [Kaleidoscope #37 — fall/winter 2020-21]  […] One chapter talked about mushroom, about how it could be used as a metaphor for many things, from communities to networking. Activists in diverse fields actually use fungus and mushrooms as case studies. The main reason, as the writer observed, was that studying mushrooms allows us to see the relationship, the connection, and the exchange of information in a horizontal manner, as opposed to a vertical one. It was also about its ability to adapt and survive. Here, and look at this quote: ‘Evolution is not just about competition and conflict, but also about collaboration.’ […] Why don’t you walk closer for a better look? […] Yeah…it’s a tape measure, stretched out, and made to fold? […] This Mode of Criticism [Mode of Criticism 5] actually made looking at this work more fun […] Yes, from my understanding, the article in this book wrote about the development of the tape measure. In the past, people used their own bodies, like their fingers, elbows, or arms as measurements for the width, length, or volume of objects; each community has its own way. And then when France standardized the measurement, then everyone had to use that same measurement, making it universal. Coming back to the exhibition, I think these tape measures were invented, and objects were indeed organized, but at the same time it made me think—then why did it have to be this system of measurement? Why did the result come out to be this way? Does the way that these things make sense actually designate the way we see? ((asking myself)) for example I used to think about how I shouldn’t be limited to be measured as 150 cm or 5 feet 1 inch in height […] If you want to see his past work, I suggest you go on this website ((opening www.busyimmortals.com on the computer screen)) […] Maybe I like this artist’s work because he presented things that I felt were connected? Like Nico Robin is from One Piece, right? Or the game Street Fighter, things like that. But in the past work, there were so many things. The scale was huge. I got lost. […] I think he likes to tell stories through maps, and so he created one of his own. […] Someone who likes to play games, and create one, and we just so happen to walk in his game. ((laughter)) Any book with peculiar forms? Like this one [Reinvented Dream] […] When I observe which book each person picks up, or spends more time on in particular, I like to guess what that person’s work is. I remember how one person seemed to be interested in zks [zweikommasieben] and read it for a very long time. When we started to talk, ah! It turned out it was just a personal appreciation, because they actually worked in fashion.[…] When you told me you are working on graphic work, I thought of this series at the library (walk to pick up Migrant Journal)) […] Sometimes it feels like the publishing world abroad is so fun, in terms of design and printing, even if it’s just black and white. How to print so that the readers could feel the different shades? [Migrant Journal #4] I think it’s a good resource for those interested in design, graphics, and publishing […] yes, yes. I like this series, I only knew it because someone also recommended it to me. I really think passing on books or at the very least just updating each other about what one’s reading, or interested in, is very nice. 

แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าห้องสมุดเปิดไม่ได้ แล้วทุกคนก็มีอินเทอร์เน็ต […] ลองถาม [Publishing As Artistic Practice] จำได้ว่าเขาเคยพูดถึงเรื่องบทบาทของห้องสมุด […] ฉันพูดถึงบทบาทในอดีตน่ะ ตอนยุค 70 ในอเมริกา ช่วงก่อนอินเทอร์เน็ตจะแพร่หลาย ความจริงพวกบรรณารักษ์ก็ตื่นตัวกันมากเหมือนกันในการพยายามที่จะทำให้ห้องสมุดทำงานได้ดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนั้น ซึ่งห้องสมุดโดยทั่วไปใช้ระบบการจัดเก็บแบบดิวอี้ บรรณารักษ์หัวก้าวหน้าอย่าง เซเลเต้ เวสต์ (Celeste West) ในสมัยนั้นตั้งคำถามกับระบบการจัดเก็บที่มันไม่ช่วยให้เกิดจินตนาการ เลยได้ทดลองที่จะสร้างวิธีเข้าถึงหนังสือแบบอื่นๆ ทั้งทำแมกาซีนอย่าง Synergy Magazine คัดเลือกหนังสือในห้องสมุดที่มีในประเด็นร่วมสมัยตอนนั้นออกมานำเสนอ […] มันก็ยังไม่ได้ตอบคำถามที่ว่าทุกวันนี้ห้องสมุดยังมีประโยชน์รึเปล่า? […] ฉันคิดว่ายังมีประโยชน์ แต่บทบาทมันเปลี่ยนไป ฉันยังหวังว่าจะมีคนมาใช้เวลาที่นี่กันได้เหมือนเดิม […] ใช่ว่าเนื้อหาทุกอย่างจะหาได้จากอินเทอร์เน็ต […] ก็เป็นรูปแบบการเข้าถึงความรู้คนละแบบนั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นอินเทอร์เน็ตหรือหนังสือ […] ฉันสังเกตว่าคนที่มาที่ห้องสมุดเราอาจจะดูมากกว่าอ่าน เดินมากกว่านั่ง แถมมันไม่เคยเงียบเลยเพราะคนดูแลคอยเปิดเพลงและคนก็เดินเข้ามาคุยกันตลอดเวลา […] ฉันว่ามันก็ต่างจากห้องสมุดที่อื่นๆ อยู่นะ […] เราคิดว่าห้องสมุดเราทำหน้าที่เป็นพื้นที่ทางเลือกในการเข้าถึงความรู้ […] ทุกเล่มต่างพูดถึงประเด็นร่วมสมัยผ่านศิลปะวัฒนธรรมและความรู้ทางเลือก […] ใช่ เราสนใจวิธีการใหม่ๆ ในการเข้าถึงความรู้ ไม่ใช่ห้องสมุดในแบบดั้งเดิมอีกแล้ว […] เรารู้ว่าเด็กรุ่นใหม่ๆ มีมือถือที่จะเข้าถึงความรู้ได้ตลอดเวลา แต่เราก็จะคงอยู่เพื่อสิ่งที่พวกเขาอาจจะหาไม่ได้จากในนั้น หรืออย่างน้อยได้ช่วยแนะนำทางเข้าในเรื่องต่างๆ ให้พวกเขาไปท่องในโลกอินเทอร์เน็ตต่อ […] อีกอย่างเรามองตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา เราช่วยแบ่งปันในขณะที่เราก็รับฟังสิ่งที่พวกเขาอยากจะพูด และส่งต่อสิ่งที่เราต่างแลกเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆ […] หนังสือเป็นร่างทรง […] หน้า 21 ของเราบอกว่าครูเป็นร่างทรง [Letters: The Classroom is Burning, Let’s Dream About a School of Improper Education][…] ที่อินโดนีเซียนั้นแอคทีฟกันมากเรื่องที่พยายามจะเอาความคิดของการรวมกลุ่มกลับมาเพื่อที่จะทำลายระบบชนชั้นในสังคมที่ถูกสร้างขึ้นในยุคล่าอาณานิคม […] ร่างทรง ภูติ ผี วิญญาณ เทพเจ้า ช่างแนบแน่นอยู่กับวัฒนธรรมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ซะจริง […] พูดเรื่องยากๆ ที่ไม่เข้ากันกับสีชมพูและฟอนท์บนปกเลยนะ […] (หัวเราะ) น่าจะเป็นความตั้งใจของนักออกแบบที่จะล่อลวงให้หยิบฉันขึ้นมาน่ะ […] แต่ชื่อเขาก็โหดอยู่ […]  เราว่ามันน่าสนใจที่กลับมาคิดถึงบทบาทของครูกันใหม่ สถานะของครูเกิดขึ้นได้โดยนักเรียน ครูไม่ควรถูกมองว่าเป็นแหล่งความรู้ แต่ควรถูกมองว่าเป็น ‘ร่างทรง’ เป็น ‘เสียงสะท้อน’ ในการส่งต่อความรู้ […] ในอินโดนีเซีย ระบบฟิวดัลที่มาจากการเข้าไปล่าอาณานิคมของคนดัชต์ทำให้เกิดลำดับชั้นในระบบการศึกษา จะมีแต่ชนชั้นสูงในอินโดนีเซียที่จะได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนของคนดัตช์ […] เราอยากจะนำเสนอรูปแบบการเรียนการสอนที่ไม่มีพิธีรีตรอง (improper) ที่ความจริงมันมีรากอยู่ในรูปแบบการเรียนการสอนในอดีตของพื้นที่อยู่แล้ว […] ระบบ pesantren คือระบบโรงเรียนประจำของคนอิสลามในอินโดนิเซีย เด็กๆ จะถูกพามาฝากตัวเป็นลูกศิษย์ หรือที่เรียกว่า nyantrik เพื่อมาเรียนรู้เกี่ยวกับปรัชญา ศาสนา ศิลปะป้องกันตัว และการทำสมาธิ เป้าหมายคือการทำความเข้าใจอันกุระอ่านอย่างลึกซึ้ง แต่ที่น่าสนใจคือชื่อ pesantren มันมาจากรากศัพท์คำว่า santri ที่แปลว่านักเรียน pe-santri-an ก็เลยหมายถึงที่สำหรับนักเรียน […] นักเรียนเป็นศูนย์กลาง! […] แถมมันไม่มีเส้นแบ่งระหว่างชีวิตและการศึกษา […] ประวัติศาสตร์ของการศึกษาไม่ได้ให้ความสำคัญกับการเรียนรูปแบบนี้เท่าไหร่เพราะมันถูกจำกัดด้วยรูปแบบการศึกษายุคโมเดิร์นในยุคล่าอาณานิคมที่เด็กๆ ต้องใส่ยูนิฟอร์มสะอาดสะอ้าน คุณครูต้องยืนอยู่หน้ากระดานดำ อธิบายส่ิงที่อยู่ในสารานุกรม ลงโทษเมื่อมีคนทำพฤติกรรมไม่เหมาะสม วัดผลด้วยการสอบ […] ปกติแล้วโรงเรียนแบบนี้ในสมัยก่อนจะเก็บค่าเรียนถูกมาก และในรูปแบบดั้งเดิม นักเรียนต้องทำนาในนาของอาจารย์เพื่อแลกกับอาหาร ที่พักอาศัย และการศึกษา […] รูปนี้ทำให้เรานึกถึง สุจิตต์ วงษ์เทศ นักวิชาการเรื่องประวัติศาสตร์ไทยที่เพิ่งจะเป็นไวรัลบน Tik-Tok เมื่อไม่นานมานี้ คนตัดวิดีโอช่วงที่เขาพูดถึงเรื่องการศึกษาประวัติศาสตร์ของไทยที่เราเรียนกันมาทั้งหมดเป็นประวัติศาสตร์ราชวงศ์และสงคราม ไม่ใช่ประวัติศาสตร์สังคม ไม่มีเรื่องชาวบ้านอยู่ในนั้น […] หมายถึงรูป Pak Bagong เหรอ […] เขามักจะเริ่มต้นการบรรยายด้วยการบอกว่าเขาเป็นชาวบ้าน เป็นเจ๊ก และอาจจะหลุดใช้คำหยาบคาย (หัวเราะ) […] เขาชอบใส่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวคลุมทับเสื้อกล้าม ไม่ติดกระดุม […] ถ้าได้เรียนประวัติศาสตร์จากเขาตั้งแต่เด็กน่าจะสนุก […] จะว่าไป นิโค โรบินก็ทำให้เราอยากเป็นนักโบราณคดีเหมือนกัน

มีคนเคยพูดไว้ว่า ความปรารถนาข้อนึงของมนุษย์ที่มันยังคงสาละวนก่อกวนตัวเราอยู่นั้นคือการการจินตนาการถึงดินแดนที่ไม่มีอยู่จริง นี่ ฟังนะ เพื่อที่จะต้องสร้างเรื่องเล่าขึ้นมาซักเรื่อง ข้าจะต้องไปดูให้เห็นกับตาตัวเองก่อนว่าแต่ละที่มันเป็นยังไง ไปให้เห็นว่าท้องฟ้ามันสีอะไร น้ำทะเลมันสีอะไร เห็นของจริงแล้วถึงจะเอามาแต่งเรื่องได้ แล้วแกล่ะ […] ทำไมสิงโต หรืออะไรนะ สิงห์? มาอยู่กับโรบินนะ […] อยากให้ลองดูจอทีวีด้วย เพราะสำหรับตัวเองมันทำให้เห็นพื้นที่ของงานกว้างขึ้น […] ดูแมพข้างบนแล้ว เห็นแล้วอย่างเรื่องหนึ่งร้อยปีแห่งความว่างเปล่า อยากรู้ว่ามาอยู่ในพื้นที่ตรงนี้ อะไรที่มันจะหลุดลอยเข้าไปในนั้นบ้าง […] แต่นี่ยังไม่ได้อ่านมาร์เกซนะ คือมันมีความสนใจโคลัมเบีย แต่ไม่อยากเริ่มที่งานของนักเขียนคนนี้ มีใครที่เราควรอ่านอีกบ้าง […] มีอีกเล่มนะ [Waterfall #7 Another One Hundred Years of Solitude] แต่อันนี้คือเขาตั้งต้นไอเดียจากร้อยปีฯ ของมาร์เกซ แต่เนื้อหาที่อยู่ข้างในมันมีเรื่องของเอเชียด้วย ลองดูซีรีส์งานโฟโต้ของตาคนนี้สิ คือนอกจากคนกลับหัวในรูปแล้ว เวลาอ่านก็คิดเล่นๆ ว่าเล่มนี้มันก็เอาคอนเซ็ปต์มากลับหัว เป็นวรสารที่ทุ่มเทสุดๆ […] ทำไม เพราะใช้ปกแข็งน่ะเหรอ ((หัวเราะ)) […] ลองคิดเล่นๆ ว่าถ้ากลุ่มลูฟี่มาตามหาโพเนกลีฟที่ไทยคงได้ไม่ครบแน่นอน เพราะมีเรื่องถูกลบไปเยอะ […] เด็กนี่จะชวนเขาคุยรึเปล่า นั่งกันมานาน […] นั่นสิ ฝนตกแล้วด้วย เซ็งเลย […] เฮ้ยๆ คุยแล้ว […] เพิ่งเริ่มมาสนใจการดูนิทรรศการ มีเรื่องอยากถาม […] อยากรู้ว่าแต่ละคนที่มาแกลเลอรี่นี้เขาทำอะไรกัน? มาดูเฉยๆ รึเปล่า? หรือว่าสนใจอะไรต่อ? […] แล้วแต่คนเลย บางคนเข้ามาใช้เวลาแป๊ปเดียวแล้วกลับเลย แต่บางคนพอเข้ามาห้องนี้ก็ได้คุยกันผ่านหนังสือ เดินกลับไปห้องนิทรรศการ แล้วก็กลับเข้ามาคุยกันอีกรอบ อย่างที่เห็นคือในห้องนี้มันมีของให้ดูให้อ่านเยอะ เรื่องที่คุยเลยไม่ใช่แค่งานของศิลปิน แต่ข้ามไปถึงเรื่องที่คนคนนั้นเขาสนใจด้วย วันก่อนคุยกันเรื่องเกาหลี เรื่องเศรษฐกิจ อุตสาหกรรมก็คุยกันผ่านเล่มนี้ [Look East Gone West] […] เพราะว่าในเมืองโซลเองคนอยู่กันไม่ไหว ตัวเมืองเองก็ไม่มีพื้นที่อยู่อาศัยพอสำหรับทุกคน ทางรัฐบาลเลยมีแผนที่จะให้คนกระจายไปอยู่เมืองรอบๆ แทน ก็เลยมีพวกโปรเจกต์ที่พักอาศัยสำหรับคนที่กำลังตั้งตัวและเพิ่งมีครอบครัวให้ไปอยู่ที่นั่น เพราะอย่างน้อยค่าเช่ามันถูกกว่า […] ไปเจอเรื่องนี้มา [EP Volume 2: Design Fiction] คือ เขาเล่าให้ฟังว่าตัวเองสนใจการสร้างโลกขึ้นมาผ่านฟิคชั่น แต่แทนที่เขาจะสร้างโลกของตัวเองให้ออกมาสมบูรณ์แบบ ((เข้าใจว่าหมายถึงให้ภาพที่ชัดเจน ในแบบเดียวกับงานภาพยนตร์)) เขาชอบที่จะให้วัตถุสิ่งของ ((ที่มีอยู่แล้วใช่รึเปล่า)) บอกใบ้เราแทนว่าโลกในจินตนการมันจะเป็นยังไงได้บ้าง […] อย่างเมื่อก่อนฟิคชั่นแนวไซไฟก็คงคิดถึงรถที่ไม่มีคนขับใช่มั้ย แต่ดูนี่สิ [Learning to Live Together] เทสลาทำขึ้นมาแล้ว เห็นว่าคันจริงวิ่งบนถนนเมื่อไม่นานมานี้ […] เรื่องที่สนใจอาจมาจากสิ่งรอบตัวที่เราขับผ่านก็ได้ อย่างลูกระนาด เรียกอย่างนี้รึเปล่า((หัวเราะ)) หรือพวกโค้งขอบถนน […] หนึ่งร้อยปีแห่งความว่างเปล่านั้นก็คงเหมือนสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า มีการคาดเดาแต่ยังพิสูจน์ไม่ได้ แต่เราจะอยากรู้ผลลัพธ์ของมันจริงๆ เหรอ แทนที่จะปล่อยไว้ให้มันลึกลับต่อไป

It’s been a while since there were so many people in this room… […] How long have you been here? […] About almost a year […] Someone placed me here to talk with these two Singha sculptures, but they don’t really say much. I’m not even sure if they can talk {Singha sculptures on the shelf of the exhibition  A room, where they are COEVALs [Precise at a dig site door] by Nawin Nuthong} […] Why don’t you try asking the trees in that one? [Why I’m Not Able To Talk To Magic Tree?], They might know since they have been around longer than us. They are the witness of history. […] I’m afraid they would be mad at us. They were cut down to be made into paper. In fact, we are made from their lives […] It’s even printed on its name that even the writer couldn’t talk to them […] You are an introvert, right? […] How did you know? […] Well your cover doesn’t say anything [Reinvent Dreams: Self Movement and Well-Being]But thanks for striking up a convo with me […] Yes, you were right. I am an introvert, and recently have been a bit depressed. I’ve been having nightmares since covid started […] You could always talk to me […] I dreamt of a land where no one has a mouth, where no one communicated through talking […] That’s understandable. I heard that someone’s tongue just became completely feeble, and couldn’t form any long sentences anymore […] Sorry to interrupt, but do you see something moving over there? […] Oh just a lizard. Careful they might poop at you. There are a couple here. […] What a confusing species […] That’s so scary. I couldn’t see clearly…I’m very short-sighted [MYOPIA’S LOVE LIFE]. Some people saw those kids pooped on DREAM PROPERTY [DREAM PROPERTY] the other day, but our shopkeeper cleaned and wrapped them up with protective paper already […] Why did they become targets? […] I think it’s because they are so big in size, and couldn’t even hold itself upright […] They have been lying like that since their first day […] If we burn… […] Who said that? […] That’s my book’s name [If We Burn, Issue 1: Before]. Are you suggesting we should burn the room to fight the lizards? […] No, not at all! Why should we fight with them? What we should be fighting against is injustice […] What’s the plan? Burning the city up? […] I heard a police car was burned up in a protest recently. […] Burning has become normalized now. Don’t you agree? […] I always think of the parameters of violence.  I still remember how last year people were still debating on whether splashing color on police was ok. Some said that we should sympathize with low-rank officers with low salaries, and splashing color on them forced them to spend money on another expensive uniform […] But this year is different. Both the protesters and the crowd control police became more violent […] I think it all started from the end of last year when the officers started using Jino (a car equipped to shoot high-pressure water) in the crackdown against the pro-democracy protesters for the first time. […] After that incident, we didn’t see burning as something so cruel, compared to what the government had done to the people […] Burning public goods bought by the people’s tax, whether it be the police cars, images, billboards, or splashing colors at the officers, or destroying monuments, to me they are just symbols… one way of sending a message about the injustice to those in power to realize something’s wrong, some things need to change […] Because if we were to really compare, the violence from flawed policies or an intentional policy that benefits corporations to organize and distribute vaccines causing many dying on the streets is actually so much worse. So many times worse than destroying goods that are already public from the start. […] It’s not surprising that this government is then known as a “murderer government” […] But I  heard that a shopkeeper still had to pay the last installment of their income tax […] I feel sad for them. 

 

There’s something I want to share with you. […] Have you heard the story that goes… […] I think so, but when I was very young. But it’s not true, isn’t it? Who would bury an living human just to construct the city pillar in the beginning of the Rattanakosin era? […] But if you look at what our country is going through, it seems anything is possible. […] Oh, hello. […] eh, is this your second time visiting this exhibition? Loving it much? ((laughter)) […] This time I meant to come to this room. Last time to the other room. ((the door opens)) […] These days it’s a bit crowded, but as you can see, with more people, they have to be creative with management. We are afraid of catching the virus, and I guess, they are afraid of catching it from us just the same, so there’s a limit to how many visitors can enter each round […] That book [Dóng] – I see it as a field note of an electronic musician who did fieldwork with the indigenous people. […] He also posted two QR codes of music from the project where he reinterpreted indigenous music. Try scanning them. […] The book is divided into three main parts. The part on the left is working notes, and inside is writings by an anthropologist on their observations of this indigenous group, the youth’s urban migration in search for better job opportunities, the group’s culture, and also pictures […] The said area is an area of the ethnic group 侗 Dòng […] Yes, one of the ethnic group living in the Southwestern part of China (in Guìzhōu) […] If you are interested in music and in sounds, I recommend this corner […] Ah…yes they are a group that we collaborated with this past week. Actually, the band Scoutland has performed at the parking lot here, as part of an activity in the BKKABF CO-OP 2020 last year […] Here’s his other band called Hariguem Zaboy that started in his high school years […] As for his cassette format, it was something that came up during the recording, when he went back to record sounds with cassettes […] It has its charms. I could imagine. Some people like sounds from vinyl, some like it loud from speakers, and some like the sounds from the cassettes […] Actually here we work a lot with sounds as well. Like right now in this room there are sounds from both sides, right? ((laughter)) {meaning the sounds from the playlist ‘Nowhere Special Radio’ curated by Tae-Parvit for his exhibition Nowhere Special (2021) where the selection of songs changed every Friday. Another sound is from the video A room, where they are COEVALs (2021) by Nawin Nuthong} […] I remembered there was a rap concert here too […] Yes, that was during the opening of the exhibition Memory Machine by Balm (Dhanut Tungsuwan). Many artists like YOUNGBONG, SUNNYBONE, 1MILL, FIIXED came to perform […] Or also during this publishing project [Feeling Towards the Sun] , there was a DJ set on the day of the book launch […] This one also worked with musicians? […] Yes, Pete (Thanart Rasanon) is a musician and DJ who has worked with the gallery several times. In 2017 for Metaphors , another music activity for the work of P’Joei Apichatpong, and the most recent was for ‘Nowhere Special Radio’ during Tae-Parvit’s last set […] Oh, another thing, he also came in to discuss collaboration among musicians during the political and social crisis in [BOOKMARK MAGAZINE] Issue 10. For that issue, we also made podcasts […] Ah so he wrote the narratives, and the pictures were form Tae-Parvit, right? Let me sit down and read […] Too bad I didn’t come that day […] 

I think Christian Bale is more talented than Leonardo DiCaprio. […] Compared to Leonardo, Christian can ‘wear’ any characters then take them out completely. […] When people who come into the BOOKSHOP LIBRARY are interested in cinema, I immediately recommend NANG magazine to them. [NANG Magazine] It’s not easy to find magazines that include Asian cinema in them. […] Another journal with Southeast Asian features is Southeast of Now [Southeast of Now: Directions in Contemporary and Modern Art in Asia]  I only read Ter Nawapol’s interview in the first issue of NANG. […] Screenwriting is theme of this issue. So, he gave an interview about his personal experience in screenwriting, since his internship days with GTH (Once one of Thailand’s leading film studios). I wonder myself what’s the difference between screenwriting and scriptwriting. […] I google it. […] They are the same, but scriptwriting was born prior  to screenwriting when there were only theatre plays. Then came a new medium like cinema or television, the term screenwriting was born. […] In scripts and screenplays, scene explanations, movements, expressions and dialogues of characters are narrated. The term screenwriting is commonly used because scriptwriting is referred to as coding now. […] Where do you get this information? Pantip.com. […] It also mentions about the Academy Awards. It says that there are two awards for screenwriters; Best Adapted Screenplay and Best Original Screenplay. The person who wins the most in the Best Adapted Screenplay category is Woody Allen. I like his films very much, especially the scripts. […] I like Annie Hall (1977) I like hostile comedy, goofy yet philosophical. He’s really good at talking, kinda talk too much actually. He isn’t handsome at all but very attractive to girls. He wrote the scripts for himself until he seems to be too old to appear in his films. […] Oh for me I really like Whatever Works (2009). Other films of his that kind of surprised to me are Interiors (1978) and Match Point (2005). I like Interiors’ art direction. I like how the movie was framed and the screenplay is really intense. As for Match Point, it feels different from his other films but the movie structure is about morality in the end. […] I also like Vicky Cristina Barcelona (2008) […] Like if there’s romance in the films, there will be cheating, lying and immorality. No couple is perfect in any of his films. […] He is the first film director that makes me seriously think about whether I should continue to support his films since there is news about him being a pedophile. […] In the end, I don’t know, should I just like him from his works or what he does in his personal life should also matter. […] I missed a chance to see Chalamet (Timothée Chalamet) and Elle Fanning in his latest film last year since the #Metoo thing. His movie was banned then. […] You read the first issue already right? […] Yes, I read Ter’s interview. […] I think his films works well with broken people. […] You guys won’t see his new film anyway, right? […] I want to, many people talk about the film. (Happy Old Year (2019)) […] Most people don’t like Jean’s decisions in the film. […] I don’t like its screenplay, it’s too epi-grammatic. So unreal. […] But people might really say them in real life. […] I don’t know, it doesn’t work for me. […] But I think his film sparks a lot of conversations. ((What kind of Shampoo do you use?)) ((What-ever brand my mum bought for me.)) ((Ask me anything but Happy Old Year))

Does a Buddhist eat meat? […] Yes. […] Really? But the Dalai Lama doesn’t eat meat, I think. […] I don’t know but there are different schools of Buddhism. […] In Thailand, it is mainly Theravada Buddhism. […] In Theravada Buddhism, there are 5 precepts or ethics for Buddhist to follow even though it’s not that strict. One of the precepts is not to kill animals but it doesn’t forbid buddhists from eating meat. […] Hmm. So you let others kill animals for you ((laughing)) MOLD is a magazine [MOLD Magazine] about the future of food; each issue ex-plores dif-ferent themes for example ‘waste’ in issue 3. […] The co-founder of this magazine came to the BOOKSHOP to give a talk last month. He is a scientist whose interests are in science and food. […] What did you get from that talk? […] {Sounds like he does not believe anything I said but whatever…} Many things, like, I think about the way I con-sume, like when I go to a restaurant where a meal is served in a set, I often have a hard time deciding what to order, because I don’t want to eat all the dishes in that set and to order à la carte, it is more expensive. In the end, I have to order a set menu and have some left over dishes that I don’t want to eat. And for some people, ordering a set menu means they have to eat some dishes that they don’t really want to. I think that it’s not good for neither of us, as a human being, nor for the environment. It also reminds me about the time I argued with my friends about eating at a buffet. I personally don’t like eating at a buffet because obviously it makes me over consume and for me to eat in the considerate amount is better than over consuming. My friends have already stopped inviting me to join their dining at a buffet-style restaurant since. […] The way you eat affects your social-izing habits too. […] Are you a vegan? […] ((sigh)) […] I have tried to be but it’s hard […] There was a time when a guy came to the BOOKSHOP and he also mentioned about the Dalai Lama […] He said the Dalai Lama doesn’t eat meat. […] Probably, but I remember once he ate it in order to be cured from a di-sease. […] Can I see the photographs you take? […] Yes. I can write it down for you. […] No worries. I have this receipt. […] (The name of the face-book page is written on the receipt.) […] (Images of sky, sea, objects, lotus, Buddha statue (Chinese or Japanese) appeared on his mobile screen) Do you take only black and white photographs? […] Yes. […] Are you interested in Buddhism  […] I have no religion. I’m interested in Zen philosophy.