Carlo Rovelli (writer), Tomorn Sookprecha (translator)
Thai
Bangkok, Thailand
21 x 14.3 cm, 216 pages, b/w, offset, glue bound, softcover
Why do we remember the past and not the future? What does it mean for time to “flow”? Do we exist in time or does time exist in us? In lyric, accessible prose, Carlo Rovelli invites us to consider questions about the nature of time that continue to puzzle physicists and philosophers alike.
For most readers this is unfamiliar terrain. We all experience time, but the more scientists learn about it, the more mysterious it remains. We think of it as uniform and universal, moving steadily from past to future, measured by clocks. Rovelli tears down these assumptions one by one, revealing a strange universe where at the most fundamental level time disappears. He explains how the theory of quantum gravity attempts to understand and give meaning to the resulting extreme landscape of this timeless world. Weaving together ideas from philosophy, science and literature, he suggests that our perception of the flow of time depends on our perspective, better understood starting from the structure of our brain and emotions than from the physical universe.
คาร์โล โรเวลลี (นักเขียน), โตมร ศุขปรีชา (นักแปล)
ภาษาไทย
กรุงเทพฯ, ไทย
21 x 14.3 ซม, 216 หน้า, ขาว/ดำ, ออฟเซต, ไสกาว, ปกอ่อน
ทำไมเราถึงจดจำอดีต แต่ไม่จำอนาคต? “การไหล” ของเวลามันหมายความว่าอย่างไร? เรามีอยู่ในเวลาหรือว่ามีเวลาที่อยู่ในตัวเรา? คาร์โล โรเวลลี (Carlo Rovelli) ชวนเราพิจารณาถึงชุดคำถามที่เกี่ยวกับธรรมชาติของเวลาที่มันยังคงสร้างความสับสนให้กับบรรดานักฟิสิกส์และนักปรัชญา
สำหรับนักอ่านส่วนใหญ่ เวลาคือพื้นที่ไม่คุ้นชิน เราทุกคนเผชิญหน้ากับเวลาแต่ยิ่งนักวิทยาศาสตร์เรียนรู้เกี่ยวกับมันเท่าไหร่ ก็ยิ่งค้นพบความลึกลับเกี่ยวกับมันทุกครั้ง เราคิดถึงเวลาในฐานะสิ่งที่เป็นสากล หมุนเวียนเปลี่ยนผ่านจากอดีตไปสู่อนาคตด้วยความมั่นคงด้วยมาตรวัดของนาฬิกา โรเวลลีทำลายสมมตติฐานเหล่านี้ลงด้วยการเผยให้เห็นความประหลาดของจักรวาลที่เวลาระดับพื้นฐานที่สุดได้หายไป เขาอธิบายว่าทฤษฎีแรงดึงดูดควอนตัมนั้นพยายามที่จะเข้าใจและให้ความหมายเกี่ยวกับผลลัพธ์ของของภูมิทัศน์ที่ไร้กาลเวลานี้อย่างไร โดยร้อยโยงไอเดียจากปรัชญา วิทยาศาสตร์ และวรรณกรรม เขาเสนอว่าการรับรู้ต่อกาลเวลาที่ไหลไปเรื่อยๆของเรานั้นขึ้นอยู่กับมุมมองของเราเอง ซึ่งจะดีกว่าถ้าเราจะเริ่มต้นทำความเข้าใจจากโครงสร้างสมองและอารมณ์ของเราแทนที่จะเร่ิมต้นจากกายภาพของจักรวาล